Najlepsza na świecie kokosowa marchewka i tajski ryż kleisty

Jest to najpyszniejszy sposób na marchewkę, jaki znam. Równać się z nią może tylko marchew po włosku - z marsalą. Użyłam młodej marchwi, ale każda będzie dobra, gdyż ten przepis można robić przez okrągły rok.
Marchewka w tym wydaniu smakuje kokosowo-karmelowo, jest kwaskowata dzięki sokowi z cytryny oraz rodzynkom, a aromatu nabiera za sprawą imbiru. Choć moi domownicy nie przepadają za mlekiem kokosowym, nie wyczuli go tutaj, a jednocześnie nie mogli nadziwić się niezwykłemu egzotycznemu smakowi. Pyszne, polecam gorąco!
Inspirowałam się tym przepisem z blogu Certains l'aiment bio.

Kokosowa marchewka
1 pęczek marchewek (około 750 g)
1 łyżeczka masła
1 puszka mleka kokosowego (165 ml)
1 łyżka ciemnego cukru trzcinowego
kawałek startego na tarce imbiru (około 1 cm)
garść umytych rodzynek
sok z 1/3 cytryny
0,5 łyżeczki ostrej papryki
sól i świeżo zmielony czarny pieprz do smaku
Marchew oskrobać i pokroić w plasterki. Przełożyć do szerokiego rondla lub na patelnię, dodać cukier, masło, imbir, rodzynki i mleko kokosowe. Dusić pod przykryciem, aż marchewka zmięknie, a z mleka powstanie karmelowy, gęsty sos. Dodać sok z cytryny, doprawić do smaku. Podawać z ryżem.

Na moim talerzu obok marchewki jest tajski ryż kleisty khao neeo (wiet. gao nep, ang. sweet rice, glutinous rice, sticky rice, waxy rice fr. riz gluant). W odróżnieniu od chińskiego lub japońskiego ryżu kleistego, jest to odmiana długoziarnista. Charakteryzuje się niewielką absorpcją wody i dużą kleistością po ugotowaniu.
O tym, jak gotować tajski ryż kleisty, pisała już Ala, podała także świetny przepis na deser z truskawkami. Czarny ryż kleisty wykorzystuje się przede wszystkim do tradycyjnych deserów z mlekiem kokosowym i cukrem palmowym. Biały ryż kleisty formuje się w dłoniach w kulkę i nabiera nią pikantne sosy, ale do deserów także można go użyć.
Ryż najpierw trzeba dokładnie wypłukać - buddyści robią to zwyczajowo trzy razy - na cześć Trzech Klejnotów buddyzmu: Buddy, Dharmy i Sanghi. Woda po ostatnim płukaniu  powinna być zupełnie przejrzysta. Następnie ryż należy namoczyć w zimnej wodzie co najmniej na kilka godzin, a najlepiej na całą noc. Nazajutrz odsączyć i ugotować na parze. Tajowie robią to w tradycyjnym koszu w kształcie odwróconego stożka ustawionego na specjalnie służącym do tego celu aluminiowym garnku.

W naszych warunkach doskonale sprawdzi się bambusowy parownik lub elektryczny parowar (nie mylić ze specjalnym garnkiem do gotowania ryżu, rice cookerem, który nie nadaje się do parowania ryżu kleistego).
Ryż najlepiej parować zawinięty w gazę (kupuję gazę 1m x 1m w aptece).
Dlaczego ryż trzeba moczyć przed gotowaniem?
Przede wszystkim dlatego, że w ten sposób uzyska najlepszy smak i odpowiednią konsystencję.
Ryż będzie gotowy po około 40-45 minutach parowania. 
Alford i Duguid w książce Seductions of rice podają czas parowania 25 minut, ale było to zdecydowanie za krótko, więc trzymałam się instrukcji na opakowaniu.
Ziarenka z mlecznobiałych stały się szkliste i bardzo klejące. Z łatwością dały się odrywać dłonią i formować w niewielkie kulki, którymi w północnej Tajlandii nabiera się pikantny sos. Ryżu się nie soli - sosy, z którymi się go podaje, są wystarczająco przyprawione.

Część ryżu uprażyłam na suchej patelni, by zmielić go na khao kua - proszek, którym, jak przyprawą, posypuje się ugotowany ryż dla orzechowego smaku. Znam pyszniejsze posypki, ta smakowała jak uprażona na patelni kreda ;D

Na powyższym zdjęciu obok ryżu jest cukinia, którą pokroiłam w cząstki wzdłuż zgodnie z karbowaniem. Wymieszałam 1 łyżeczkę melasy z 2 łyżkami sosu sojowego i 2 łyżkami octu winnego. Cukinię ułożyłam na blasze do pieczenia, posmarowałam przygotowanym sosem i upiekłam do miękkości w piekarniku, od czasu do czasu smarując marynatą.
Widoczny na zdjęciu sos pochodzi ze wspomnianej wspaniałej książki Seductions of rice Jeffreya Alforda i Naomi Duguid i smakuje fantastycznie:
Czerwony sos curry
1 łyżka oleju arachidowego
2 łyżki czerwonej tajskiej pasty curry
1,5 szklanki mleka kokosowego (użyłam tylko małą puszkę - 165 ml, za to dodałam więcej wody do namoczenia pulpy tamaryndowca)
2 łyżki cukru palmowego (w zastępstwie może być trzcinowy)
1 łyżka pulpy tamaryndowca rozpuszczonej w 3/4 szklanki gorącej wody
1 łyżka jasnego sosu sojowego (w przepisie jest tajski sos rybny)
60 g orzeszków ziemnych bardzo drobno posiekanych (cholery można dostać, siekając orzeszki nożem, ale jestem uparta ;)
Rozgrzać olej na patelni (lub w woku) i smażyć na nim pastę curry na średnim ogniu przez około 30 sekund. Dodać mleko kokosowe i podgrzewać, mieszając, aż się zagotuje. Zmniejszyć ogień, dodać cukier, przetartą przez sitko pulpę tamaryndowca i jasny sos sojowy (w niewegetariańskiej wersji - rybny) i gotować jeszcze przez minutę. Zdjąć z ognia, wsypać orzeszki ziemne. Sos podawać w jednej dużej lub kilku mniejszych miseczkach. Doskonale pasuje do wszystkich pieczonych i grillowanych warzyw.